De 4 Wetten van ‘Success by Flop’

Ik schrijf jou geluk in drie delen:

Tachtigduizend mensen houden de adem in. Stilte in het stadion, wereldwijd kijken miljoenen ogen mee via TV. Een aanloop. Een sprong. Een kreet. Een orkaan van gejuich breekt los. Een 21-jarige Amerikaan springt goud en breekt het Olympisch record. Het meest bizar: hij doet wat niemand eerder heeft gedaan, hij springt achterover over de lat en landt op zijn rug!

Mexico, october 1968: hoogspringer Dick Fosbury schrijft geschiedenis. Eeuwenlang sprongen atleten voorover over de lat. Tot Dick kwam:

Zijn ‘Fosbury Flop’ zet de springwereld op zijn kop. Alle wereldrecords na Dick zijn Flops, al 51 jaar. Dick is historisch, vandaag de dag zouden we hem een ‘(olympic) gamechanger’ noemen. Het boek over zijn leven heet zelfs ‘the Wizard of Foz’. Welke vier lessen kan een geluksman leren van Wizard Dick?

Dick Fosbury was als springer geen hoogvlieger. Hij was op zijn 16e zelfs niet goed genoeg voor zijn schoolteam. Dick vond de bestaande springtechiek ingewikkeld. Zijn lijf kreeg het niet voor elkaar. Hij bleef trainen op de bestaande techniek, er was geen alternatief.

Hij experimenteerde, zocht continue andere wegen. Gelukkig werd hij geen kampioen met de oude sprong. Dan hadden we nu geen Flop gezien. Dick was gewoon niet goed genoeg voor medailles, dus bleef hij hardnekkig nieuwe wegen zoeken. Zijn lichaam vroeg om een andere sprong, die nog niet bestond.

Het geeft ons de eerste wet van succes:

Wie snel prijzen wint, dut voortijdig in binnen de box. Innovatie volgt frustratie. Echte vernieuwing komt van ‘people who stay hungry, stay foolish’.

Het succes van Dick was ook een gelukje. Hoogspringers tot die tijd sprongen niet voor niks voorover: de landing was in een zandbak of in houtsnippers, je moest je val opvangen met je handen en voeten. Er waren meer mensen aan het experimenteren, maar landen op de rug was te pijnlijk. Toen Fosbury ging studeren, werd er voor het eerst gebruik gemaakt van een dik schuimrubber matras om te landen: de val werd een stuk korter, de landing zacht, hoe je ook terecht kwam. Dick was lucky: zijn school was één van de eerste met zo’n matras.

De werkelijkheid van het springen veranderde door het matras ingrijpend. Wie het zag, zag nieuwe mogelijkheden. De meesten bleven springen binnen de ongeschreven regels, die geen regels waren, maar gewoontes: ‘zo hoort het’. Fosbury verstond de kunst van het zien wat er verandert om je heen en daar positief gebruik van maken. Het geeft wet twee:

zodra het kan.

Dick Fosbury heeft een typische aanloop: niet -zoals iedereen- in een rechte lijn, maar met een boog. Jaren had hij geoefend in de tuin: een touw gespannen tussen twee bomen en springen maar. Maar zijn tuin was klein en in het midden stond een forse eik. Zijn aanloop moest noodgedwongen in een boog eromheen. Obstakel eik bleek later een factor voor zijn succes.

Dit verhaal werd mij ooit verteld, of het waar is weet ik niet. Sommige verhalen zijn te mooi om niet door te geven. Iedereen onthoudt dit beeld van Dick in zijn tuin, en vooral de boodschap: obstakels en tegenspoed van vandaag blijken vaak een bron van het succes en geluk van morgen. Het leven is vol ‘blessings in disguise’. Wie zo kijkt, blijft licht als het donker is.

Vandaar de derde wet:

Dick heeft ons met zijn Flop vier wetten van succes geschonken:

Ik gun jou dat het toepassen hiervan je iets brengt wat je nooit voor mogelijk had gehouden, dat jij jouw eigen olympisch record breekt. Het zou Dick’s medaille nóg meer glans geven. Een mooiere afsluiter van dit verhaal is er niet.

Ik hoor een stemmetje: ‘er waren toch vier wetten? Hij stopt bij drie?’ Die vierde wet is er zeker. Misschien de belangrijkste van dit verhaal:

Zelfs tot kort voor zijn olympisch goud, raadde iedereen Fosbury dringend aan om te stoppen met zijn rare fratsen. Vrienden, pers, coaches, ze zagen geen heil in zijn stijl. Journalisten beschreven hem spottend als ‘een two-legged camel’ en ‘the worlds laziest jumper’. Dick ging door. Zijn antwoord was zijn medaille.

Mensen die altijd schermen met ‘wetten’ en ‘ervaring’ zijn als chauffeurs die alleen in de achteruitkijkspiegel kijken. Wetmatigheden huizen in het verleden. Het woord zegt het al:

Hoe creëer je ooit iets nieuws als je oud denkt? Vandaar vanuit mijn hart mijn eigen geluksmanwet bij het Succes van Flop:

Zeker niet die van mij!

Vandaag gaat ie over ’zet een eik op je pad’:

Ons leven is gebouwd uit patronen. Een patroon doorbreken is altijd zowel oncomfortabel, als een sprong in energie. Soms gebeurt het door de omstandigheden. Maar je kunt ook zelf ‘een eik plaatsen’ door iets wat je altijd doet onmogelijk te maken.

Mogelijkheden te over. Vergeet een dag je smartphone, vergader zonder agenda, laat iemand je autosleutels verbergen, reis een week zonder navigatie, regel een hele dag stroomstoring op je werk. Energie verzekerd!

De oefening:

Vandaag deel ik een standbeeld:

Het pad van EigenWijze mensen gaat niet over rozen. Ze ontmoeten vaak meer hoon en onbegrip dan complimenten en applaus. De meesten halen ook geen medaille. Dick wel. Hij kreeg zelfs een standbeeld. Onder het motto

deel ik dat plaatje. Voor mij is het een monument voor alle EigenWijzen.

Zie je hoe hoog dit is? Kun je je voorstellen? Iemand neemt een aanloop en zeilt over jou heen? Twee meter vierentwintig! Mensen kunnen veel, heel veel, elke grens wordt verlegd.

Train je geluksspier dagelijks en doe het op een prettige manier: samen met anderen! Honderden mensen doen dit al jaren, elke dag. Hun ervaringen lees je hier. Je bent welkom in het OneGoodThingCafé van de free happiness app HappyWe.

Verspreid dit Maggezien zoveel als je wil. Vertel erover. Deel het. Ga je gang, delen is vermenigvuldigen!

Leef mooi!

Chiel.