Al op het mistroostige loodsen terrein waar de fabriek van de Chocolatemakers zit, komt de geur van chocola mij tegemoet. Chocolatemakers verwerkt cacaobonen op ambachtelijke wijze tot chocoladerepen. De bonen zijn fairtrade, biologisch en CO2 neutraal, met een zeilschip, vanuit Zuid-Amerika naar Amsterdam-Noord verscheept. Tot voor kort werden alle repen met de hand ingepakt. Nu is er een machine die deze taak op zich neemt. Vandaag is er een speciale bestelling van de Rabobank en deze wikkels moeten wél handmatig verpakt worden. Ik kom een paar uurtjes helpen en mag als beloning een stapeltje repen meenemen om weg te geven. De Rabobank zal tijdens hun spaarweek repen uitdelen en per reep 1 euro doneren aan de Rabo Foundation die ‘echte Indianen in Peru in Zuid Amerika’ ondersteunt. De Chocolademakers zijn kleurrijke mensen die, niet gehinderd door enige kennis van het productieproces zijn begonnen met het maken van hun eerlijk chocola. Naast de biologische en eerlijke ingrediënten zijn deze repen zo bijzonder lekker dankzij al het enthousiasme, doorzettingsvermogen en harde werken dat er in zit.
Groentemannetje spelen
Een halve kilometer verderop zijn Jonas en twee vrienden in de zomer gestart met een Food Coop. Een initiatief om met buurtbewoners betaalbaar biologisch eten, direct van de boer te organiseren. Er zijn nu zo’n tachtig leden en wekelijks rond de 50 bestellingen. Vanuit je luie stoel geef je op zondagavond je bestelling door en, als er een minimale hoeveelheid besteld wordt, kun je je groenten op woensdagmiddag ophalen. Om het systeem werkbaar te houden, dienen alle leden zes keer per jaar een paar uurtjes te helpen met het inpakken van de groenten. Voor de komende weken is het rooster nog akelig leeg. ‘Mensen tonen zich bereid, maar zijn druk, druk, druk’. In ieder geval scoor ik drie paar helpende handen de komende woensdagen. Kistjes vullen, groenten wegen, bestellijstjes afvinken. Het voelt als groentemannetje spelen.
Mensen aan wie je gewoon ziet dat ze eenzaam zijn
Drie scootmobiels staan pal voor de deur van het buurthuis. Ik ben laat en onder de indruk van de hoeveelheid mensen. Het zaaltje zit stampvol. Op woensdagavond wordt hier door medewerkers van Resto van Harte gekookt. Lucas, de kok van de avond, staat met luide stem te verkondigen wat op het menu staat en door wie het vanavond is klaargemaakt.
Medewerkers van de ABN Amro zijn al de hele middag in de weer. ABN Amro is al de tweede bank die ik vandaag ontmoet. Hebben zij soms iets goed te maken naar de samenleving? Deze jonge mensen zijn net begonnen aan hun nieuwe baan bij de bank. Deze week worden ze de hele week getraind en doen ze een avond vrijwilligerswerk. Ze hebben gekookt, serveren het eten en doen de afwas.
Ook een tiental mensen die de nabijgelegen groentetuin onderhouden eten mee. Van hun oogst wordt hier gekookt. Een ander deel gaat naar de Voedselbank en natuurlijk houden ze er zelf ook iets aan over. Aan de andere kant van de ruimte zit nóg een club vrijwilligers die zich verenigd hebben in Aan de Fles. Wat zij wél doen weet ik niet. Maar hoewel de naam anders doet vermoeden had het niets te maken met alcoholgebruik. Tussendoor zie ik groepjes mensen van wie ik vermoed dat zij hier wekelijks eten. Mensen aan wie je gewoon kunt zien dat zij eenzaam zijn. Zwijgend zitten zij aan tafeltjes. Hun gezichten stralen niet.
Mijn tafelgenoot Fred is begin vijftig en vult zijn dagen met het doen van vrijwilligerswerk. Zonder het vrijwilligerswerk zou hij niets om handen hebben, om elf uur opstaan, beetje TV kijken. Fred vindt het maar niets. Even later vraagt Fred of ik liedjes uit de Jordaan ken. Nou, eigenlijk niet nee. Luidkeels begint Fred te zingen. Helemaal in zijn element. Heerlijk.
Op reis in eigen stad
Het toetje moet ik overslaan want ik word verwacht bij Dave’s Dutch Language Meet Up. Dertig hoogopgeleide internationals komen wekelijks bijeen om Nederlands te praten. Vanavond ben ik één van de zes natives. Ik krijg een tafel onder mijn hoede en de opdracht is helder: Nederlands praten. Macedonië, Engeland, Litouwen, Japan en Duitsland zijn in mijn groepje vertegenwoordigd. Mijn intermediate groep praat al heel goed Nederlands en wat volgt is gewoon een heel gezellige avond waarbij uitwisseling en ontmoeting centraal staan. Zij kennen nu Loesje leerde Lotje lopen in de Lange lindenstraat en ik weet dat de Japanse variant daarop ongeveer klinkt als Shok Shhhok Shhoak shi. Meet up is voor deze mensen dé manier om vrienden te maken in hun nieuwe woonplaats. Voor mij voelt alsof ik op reis ben in mijn eigen stad. Waarbij ik nu eens in mijn eigen taal kan spreken.
Thuis check ik nog even Facebook. Zondag organiseren mijn vrienden van de Pop-Up Kerk een Geefbrunch om geld op te halen voor de educatie van ongedocumenteerden. Helaas kan ik er niet bij zijn. Ook zie ik dat Jennifer, AIO bij het VU Medisch Centrum, een halve marathon zal gaan lopen en daarbij geld inzamelt voor onderzoek naar genezing van kanker.
Zoveel moois. Mijn hart is vol. Ik ga slapen. Morgen weer een dag sharingweek. Op naar Amersfoort.
